Wij zijn ‘sociale beestjes’, wij leerkrachten.  Je hebt er waarschijnlijk even hard van afgezien als ik. Geen glimlach of verwondering op de gezichten van de leerlingen, weken nodig hebben om je leerlingen bij naam te kennen (ze lijken ineens allemaal zo erg op elkaar), geen informele babbeltjes met de collega’s, … Het was me het jaar wel.  Ze zeggen dat ogen spreken, maar daar ben ik niet meer van overtuigd. De rest van het gezicht heb ik toch ook graag in beeld om te begrijpen wat er zich afspeelt in die hoofden. 

Waar ik zelf het meeste last van heb gehad? Ik miste de informele contacten. Dat is me dit schooljaar dan ook extra hard opgevallen en wel omwille van drie verschillende redenen.

• De meest fantastische projecten ontstaan aan de koffiekar. Er wordt daar een zaadje geplant, we maken elkaar enthousiast waardoor het plantje kan groeien, we brainstormen wat en plannen een eerste officiële vergadermoment. En voila … iets nieuws is geboren. We omringen ons dan met inspirerende mensen en die ideeën geven ons goesting! Maar rond die koffiekar mochten we dit jaar niet meer staan. We werden ook een beetje mensenschuw: je weet maar nooit… Dus kwamen er minder van die momenten, zagen we minder kansen en gaven we elkaar minder energie.  
• “Hoe gaat het met je?” “Hoe is het met de kleinkinderen?” “Waar ga je naartoe in de zomervakantie?” Allemaal vragen die normaal aan diezelfde koffiekar gesteld kunnen worden, maar dit jaar minder beantwoord werden. De vragen die peilden naar sociale contacten of uitstappen waren zinloos en pijnlijk. Om op de vraag “Hoe gaat het met je?” te antwoorden, trok je best wat meer tijd uit. Maar die tijd ontbrak. We hielden afstand. Letterlijk en figuurlijk. Op onze school proberen we verbondenheid onder collega’s toch te stimuleren, maar dat is ons dit jaar minder goed gelukt. Al zijn er wel collega’s die overal mogelijkheden zien en lastige situaties probleemloos ombuigen.  Goed dat we elkaar als team zelfs in dit jaar konden ondersteunen.