Luister naar de leerkracht in jezelf
Soms vertrek je van een nascholing met zóveel goesting om meteen toe te passen wat je geleerd hebt. Soms niet.
Vrijdag kwam ik nogal geïrriteerd uit een nascholing. Ik had hoge verwachtingen – ik geef sinds vorig jaar een vak waar ik niet voor gestudeerd heb – maar de workshop leek voornamelijk te gaan over wat je wel niet of moet doen voor de volgende doorlichting.
Ik betrap mijn collega’s en mezelf er vaak op dat de onderwijsinspectie het hoofdargument wordt voor bepaalde keuzes.
Mag je nog wel een dictee doen?
Mag je leerlingen herleidingstabellen geven tijdens een toets?
Moet je het OVUR-schema gebruiken bij proefjes?
En ik begrijp dat! We willen allemaal dat onze leerlingen de eindtermen halen.
Maar zou een keuze in didactiek niet vooral gemotiveerd moeten zijn door
- wat onderzoek uitwijst
- wat wij, onderwijsprofessionals, kwalitatief achten
- wat onze leerlingen nodig hebben?
Tijdens de yoga-les wordt vaak gezegd: “Luister naar de leerkracht in jezelf“. Ja, dat is fluffy. Maar ik wens het ons onderwijs toe: leerkrachten die naar zichzelf luisteren. En naar elkaar.
Leerkrachten die, wanneer ze een keuze moeten maken, zich niet (alleen) afvragen of dat wel mag van de inspectie. Als een leerkracht al geen vertrouwen meer heeft in zijn eigen professionaliteit, hoe kunnen we dan verwachten dat anderen dat wel doen?